Een nieuw jaar, nieuwe kansen!

Het heeft even geduurd voordat ik weer eens van mij laat horen. Niet dat ik stil gezeten heb, nee er is wel weer het één en ander gepasseerd, maar ik heb nog geen tijd genomen erover te schrijven. Nu wel, want van uitstel komt afstel en daar wil ik niet meer aan doen, sprak ik ferm!! Ik ben afgelopen week jarig geweest, misschien dat ik daarom ineens vol goede voornemens zit. Een nieuw jaar, nieuwe kansen, tsjakka!

Mijn nieuwe jaar begon goed: demente kat Harry is weer thuis!! Zijn logeerpartijtje werd plots beeindigd vanwege onderlinge twisten tussen alle katten des logeerhuizes. Toen hij weer thuis werd gebracht begon hij woest om zich heen te meppen toen hij zijn zus Sjaan ontwaarde en dat terwijl Sjaan juist in slowmotion op weg naar Har was voor een 'innige omhelzing'.
Na 2 dagen oorlogje gespeeld te hebben, zijn nu alle strijdbijlen begraven en wordt er weer knus tegen elkaar aan gelegen. Hier houdt de baas van, we spinnen wat af...
En het mooiste van alles is dat Harry ineens een stuk minder hard schreeuwt. Wellicht is hij bang anders weer uit huis geplaatst te worden. Tot nu toe blijft de schade beperkt tot ongeveer 2 schreeuwtjes per nacht, nou dat is niks vergeleken met 'vroeger'. Zou dan alles niet voor niks geweest zijn?

Verder is de kogel door het stadhuis, wat wil zeggen dat ik zonder kleerscheuren door mijn proeftijd ben gekomen! Ik mag blijven op mijn werk! Erg fijn, ik zag zelf best redenen om mij subtiel duidelijk te maken dat ik beter toch iets anders kon gaan doen, maar nee, mijn leidinggevende was zelfs enthousiast te noemen! Zo zie je maar, als coach blijk ik mijzelf ook best wat positiever te mogen labelen.

En dan ga ik vanaf zaterdag de bloemetjes buiten zetten op het Oerol-festival op Terschelling! Dat is zo'n leuk festival! Theater, kunst en muziek in een decor van strand, duinen en hopelijk veel zon, als ik daar niet opgeladen vandaan kom weet ik het ook niet meer!
Morgen nog koffertje pakken en katten aaien (in de hoop geen terugval bij Har te veroorzaken), en dan een week cultuur en natuur snuiven....mmmmmm.......een beter begin van het nieuwe jaar kan ik mij niet wensen...!

Girl-powerrrrrrrrr!

En toen was er ineens weer langer dan een week verstreken! Wat gaat de tijd soms snel. Vorige week was ik nog helemaal vol van de Franse avonturen en wilde daar zelfs een vervolgfeuilleton van maken, inmiddels zit ik weer middenin het Hollandse leventje en heb ik meer behoefte daar over te verhalen. Het wordt een mix denk ik, een soort ‘cross-over’ als ik er een hippe term tegenaan mag gooien.

Bij thuiskomst in Holland waren er 2 ‘zaken’ die schreeuwden om mijn aandacht: mijn werk en mijn dementerende kat Harry.
Op mijn werk moest ik persé 2 raadsvoorstellen schrijven en op tijd de deur uit krijgen. In begrijpelijke taal moest ik een begrotingswijziging ‘uitleggen’ aan de gemeenteraad. Dat uitleggen staat niet voor niets tussen aanhalingstekens; ik ben niet zo’n ster met cijfers (ik ben een softie, een geitenwollen sok, die houden niet van cijfers!), dus een begrotingswijziging moet eerder aan mij uitgelegd worden dan dat ik daarin iets uit te leggen heb. Toch werd dit van mij verwacht, dus ik had er ruim de tijd voor ingepland in mijn agenda. Een collega die zo ongeveer bij het meubilair hoort, zou mij bijstaan. Met een hoge bloeddrukhoofd van hier tot Frankrijk (cross-over!) en bloed, zweet en bijna tranen, heb ik mij er twee volle dagen op gestort, waarna mijn aandeel wonder boven wonder af was!! Een klein onderdeeltje slechts moest nog aangevuld worden door een andere afdeling, maar de deadline zou ruimschoots gehaald worden, werd mij na enkele keren aandringen verzekerd…
Ja ja, dat had ik gedacht. Vol goede moed ging ik na een paar dagen cursus fluitend naar mijn werk, in de veronderstelling dat ik alles die dag netjes naar het stadhuis kon brengen. Maar nee, ik bleek te goed van vertrouwen te zijn geweest. De andere afdeling had andere prioriteiten gesteld en de gegevens niet bij mij ingeleverd en kon dat niet meer op tijd recht breien. Dus mijn hoge bloeddrukhoofd en al het zweet en bloed e.d. waren helemaal voor niets geweest!!
Nee, niet helemaal voor niets: Ik heb geleerd dat ik niet moet schromen om mensen achter hun broek te zitten tot ze (en ik waarschijnlijk ook) erbij neervallen. U bent gewaarschuwd!

Dan hebben we nog ‘zaak’ 2: Kat Harry.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Hij is verhuisd. Sjaan (=zus van Har), de benedenburen en ik gingen er steeds beroerder uit zien door slaapgebrek. Bij mij speelde ook de zorgen om de benedenburen en het gekrijs van Har een rol. Na weer enkele nachten wakker gelegen te hebben kwam ik tot de conclusie dat er drie opties waren: 1. Har aan de drugs, 2. Har gaat verhuizen (liefst naar een doof oud mannetje/vrouwtje die 24/7 kan en wil aaien), 3. Har gaat hemelen.
Optie 3 vond ik niet aantrekkelijk en bovendien niet handig om mee te beginnen, dus ben ik (lees: Harry) begonnen met de drugs. Pilletjes, druppeltjes en zelfs een vernevelaar mochten niet baten. Har ging er steeds lodderiger uit zien en zwabberde als een oude dronkaard door het huis, maar hij werd er niet stiller door helaas…
Optie 2 bleef over. Iemand die Har al goed kende, wilde het wel proberen. Ze heeft al 4 katten, wat mij op zich een contra-indicatie leek, maar ze heeft ook een man en twee kinderen, dus in totaal 8 aaiende armen, wat mij een niet te overtreffen voordeel leek. Helaas niet doof, maar dat komt wellicht vanzelf...
Sjaan en ik zijn nu nog met z’n tweetjes thuis. Girl-powerrrrrrrr!! Het is wennen, maar we slaan ons er wel doorheen. We slapen in ieder geval weer heerlijk (en de benedenburen ook denk ik)!

Het was me het weekje wel! Deel 1

We zijn weer thuis. Wat kan er in een week veel gebeuren zeg! Vakantie in Frankrijk, Camel-trophy overleefd, gewerkt + deadline gehaald, Plien en Bianca in het theater gezien èn mijn klerenkast opgeruimd! Erg veel allemaal. Ik heb zowaar de afgelopen week een nachtje wakker gelegen omdat mijn brein alles maar niet gerangschikt kreeg (dementerende kat Har deed uiteraard ook een duit in het zakje met zijn nachtelijk gebrul- ik hoop toch echt op een licht auditief handicapje van de buren, anders kan ik serieus binnenkort wel eens een slecht nieuws gesprek met hen voor mijn kiezen krijgen...). Het nachtje wakker liggen heeft geleid tot een 'things to do lijstje' en een werkdag die dramatischer had kunnen aflopen dan die gelukkig afgelopen is, waarover later meer...

Koninginnedag begon met een 6 uur durende rit via Breda naar Frankrijk. Ik hou van lange ritten; lekker mijmeren over wat komen gaat en wat geweest is, ondertussen broodjes gebakken ei eten en met de reisgenoten de laatste wetenswaardigheden uitwisselen, afgewisseld met sms-en met het thuisfront en af en toe een geknapt uiltje, kom ik volledig ge-update op de plaats van bestemming aan. Zo ook deze keer. De laatste 'up-date' was van een vriendin die meldde dat er een gek met een mini-auto geprobeerd had de bus met de koninklijke familie 'aan te vallen'. Het moet niet gekker worden!

Eenmaal in Frankrijk raakt het wereldnieuws meer op de achtergrond en blijft het leven van alledag over. De vogels die fluiten, de bloemen die zo lekker ruiken, de velden die zo prachtig zijn dat je dat telkens blijft zeggen en de oorverdovende stilte die ik hier alleen wel eens 'hoor' als ik door de duinen rijd.

Op één van de wandelingen die we maakten, dachten wij slim te zijn en een stukje af te snijden. Midden door het veld liep een pad dat er redelijk begaanbaar uit zag, dus vol goede moed namen we dat pad. Na enige tijd kreeg ik steeds meer moeite om mijzelf een weg door het pad te banen, maar ik hield mijn mond omdat ik geen spelbreker wilde zijn. Toen er een gedeelte met modder aan kwam, liet ik mij, volgzaam als ik was, door de modder verder duwen. Helaas bleek daarna het pad steeds onbegaanbaarder te worden, dus moesten we weer terug...door de modder. En dat werd een heuse Cameltrophy. Met vereende krachten werd ik geduwd en getrokken en gaf ik gas, maar mijn stoel ging geen kant op. Het leek wel een survival-tocht, waarbij mijn vrienden als ware scoutinghelden in de weer gingen met takken om de modderpoel mee op te vullen. Dit bleek weinig soelaas te bieden, dus werd alles weer verwijderd. Uiteindelijk is het gelukt door pure PK's in de strijd te gooien en door elkaar aan te moedigen. Hoe fijn om te merken voor een coach on holiday in de modder, dat coaching zelfs dan effektief kan zijn!!

En de moralen van dit verhaal, bedacht terwijl wij onder de moddervlekken uiteindelijk maar de lange route naar huis liepen:

• De kortste weg nemen hoeft niet altijd te betekenen dat je doel eerder bereikt is.


• Varen op je eigen intuitie kan een hoop narigheid schelen!

Wordt vervolgd...

Ik ga op reis en ik neem mee...

Donderdag, wanneer half Nederland in oranje gehuld, de straten afstruind op jacht naar koopjes, zit ik in de auto op weg naar Frankrijk. Lekker even eruit!

Ik ben al dagen, maar vooral: nachten, aan het bedenken wat ik nog allemaal mee moet nemen en wat ik nog moet doen. Mijn dementerende kat Harry, helpt om mij 's nachts uit mijn slaap te houden. Met overgave brult hij uit volle borst zijn frustraties, trauma's en longen uit zijn wollige lijf. Gelukkig maar, ik zou eens een nacht alleen maar slapen zeg, wat een tijd verspilling!! Nee, nu kan ik fijn mijmeren over of ik nu wel of niet een korte broek mee zal nemen, of ik brood met gebakken ei mee zal nemen voor onderweg (wat eigenlijk wel traditie is, deed ik vroeger al als ik op schoolreisje ging) en welke boeken mee mogen.

Verder bedenk ik ook wat ik nà Frankrijk allemaal 'moet' doen van mezelf. Reclame voor mijn coachingpraktijk verspreiden (ach kan nu ook al wel een beetje: http://www.kamphuiscoaching.nl/), College- en Raadsvoorstel schrijven voor de begroting waar ik bij mijn werk voor de gemeente verantwoordelijk voor ben, workshop voor The Institute verder vormgeven, misschien een kattenfluisteraar voor Har uitnodigen....

En ineens is daar de stem van Adèle die mij wakker zingt vanuit mijn CD-wekker. Was ik toch nog in slaap gevallen ineens zeg!

Niet joggen, maar bloggen...

Het is 3 minuten over tien op de avond van de 25e april in 2009 en ik typ de eerste woorden van mijn eerste blog. Dat er maar velen mogen volgen...

Het met de tijd mee gaan van tegenwoordig is behoorlijk arbeidsintensief merk ik. Ik Hyve, Facebook en Twitter als een dolle, daarnaast heb ik mijn I-pod op tijd te synchroniseren en sinds zojuist is nu dus ook mijn Blog een item om te up-daten, graden or whatever...
Naast het virtuele en digitale bestaan, wil ik ook mijn 'real-life' op peil houden. Zo heb ik vanmiddag mijn rol van 'Super-tante' ehm...ge-update. Mijn neefje en nichtje mochten tesamen op de rugleuning van mijn rolstoel zitten, terwijl ik hen gewillig door de duinen transporteerde, onder het vrolijk zingen van 'we gaan nog niet naar huis' en andere klassiekers. Daarnaast heb ik alles in het werk gesteld om de jongste nicht van 1 jaar en nog wat de woordjes 'tante' en 'Myrthe' te laten zeggen, maar dat bleek nog ietwat te hoog gegrepen helaas.

Ook op werk gebied valt er veel te doen deze dagen. Op 9 mei presenteert The Institute (http://www.theinstitute.nl/) zich aan het publiek en aangezien ik daar partner van ben, ben ik daar behoorlijk druk mee. Ik zal het thema 'Mogelijkheden' voor mijn rekening nemen. Op zich ben ik best goed in het zien van mogelijkheden, maar nu 9 mei dichterbij komt, merk ik dat ik het soms best ingewikkeld vind de mogelijkheden van dit thema te zien...

Op mijn werk bij de gemeente heb ik binnenkort een paar dagen vrij, zodat ik ook de banden met vrienden een beetje kan aanhalen. Dat ga ik doen in la douce France, avec du vin et pain etc.

Kortom: het is goed dat ik niet kan joggen, anders was er geen tijd meer voor bloggen!