Girl-powerrrrrrrrr!

En toen was er ineens weer langer dan een week verstreken! Wat gaat de tijd soms snel. Vorige week was ik nog helemaal vol van de Franse avonturen en wilde daar zelfs een vervolgfeuilleton van maken, inmiddels zit ik weer middenin het Hollandse leventje en heb ik meer behoefte daar over te verhalen. Het wordt een mix denk ik, een soort ‘cross-over’ als ik er een hippe term tegenaan mag gooien.

Bij thuiskomst in Holland waren er 2 ‘zaken’ die schreeuwden om mijn aandacht: mijn werk en mijn dementerende kat Harry.
Op mijn werk moest ik persé 2 raadsvoorstellen schrijven en op tijd de deur uit krijgen. In begrijpelijke taal moest ik een begrotingswijziging ‘uitleggen’ aan de gemeenteraad. Dat uitleggen staat niet voor niets tussen aanhalingstekens; ik ben niet zo’n ster met cijfers (ik ben een softie, een geitenwollen sok, die houden niet van cijfers!), dus een begrotingswijziging moet eerder aan mij uitgelegd worden dan dat ik daarin iets uit te leggen heb. Toch werd dit van mij verwacht, dus ik had er ruim de tijd voor ingepland in mijn agenda. Een collega die zo ongeveer bij het meubilair hoort, zou mij bijstaan. Met een hoge bloeddrukhoofd van hier tot Frankrijk (cross-over!) en bloed, zweet en bijna tranen, heb ik mij er twee volle dagen op gestort, waarna mijn aandeel wonder boven wonder af was!! Een klein onderdeeltje slechts moest nog aangevuld worden door een andere afdeling, maar de deadline zou ruimschoots gehaald worden, werd mij na enkele keren aandringen verzekerd…
Ja ja, dat had ik gedacht. Vol goede moed ging ik na een paar dagen cursus fluitend naar mijn werk, in de veronderstelling dat ik alles die dag netjes naar het stadhuis kon brengen. Maar nee, ik bleek te goed van vertrouwen te zijn geweest. De andere afdeling had andere prioriteiten gesteld en de gegevens niet bij mij ingeleverd en kon dat niet meer op tijd recht breien. Dus mijn hoge bloeddrukhoofd en al het zweet en bloed e.d. waren helemaal voor niets geweest!!
Nee, niet helemaal voor niets: Ik heb geleerd dat ik niet moet schromen om mensen achter hun broek te zitten tot ze (en ik waarschijnlijk ook) erbij neervallen. U bent gewaarschuwd!

Dan hebben we nog ‘zaak’ 2: Kat Harry.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Hij is verhuisd. Sjaan (=zus van Har), de benedenburen en ik gingen er steeds beroerder uit zien door slaapgebrek. Bij mij speelde ook de zorgen om de benedenburen en het gekrijs van Har een rol. Na weer enkele nachten wakker gelegen te hebben kwam ik tot de conclusie dat er drie opties waren: 1. Har aan de drugs, 2. Har gaat verhuizen (liefst naar een doof oud mannetje/vrouwtje die 24/7 kan en wil aaien), 3. Har gaat hemelen.
Optie 3 vond ik niet aantrekkelijk en bovendien niet handig om mee te beginnen, dus ben ik (lees: Harry) begonnen met de drugs. Pilletjes, druppeltjes en zelfs een vernevelaar mochten niet baten. Har ging er steeds lodderiger uit zien en zwabberde als een oude dronkaard door het huis, maar hij werd er niet stiller door helaas…
Optie 2 bleef over. Iemand die Har al goed kende, wilde het wel proberen. Ze heeft al 4 katten, wat mij op zich een contra-indicatie leek, maar ze heeft ook een man en twee kinderen, dus in totaal 8 aaiende armen, wat mij een niet te overtreffen voordeel leek. Helaas niet doof, maar dat komt wellicht vanzelf...
Sjaan en ik zijn nu nog met z’n tweetjes thuis. Girl-powerrrrrrrr!! Het is wennen, maar we slaan ons er wel doorheen. We slapen in ieder geval weer heerlijk (en de benedenburen ook denk ik)!

Het was me het weekje wel! Deel 1

We zijn weer thuis. Wat kan er in een week veel gebeuren zeg! Vakantie in Frankrijk, Camel-trophy overleefd, gewerkt + deadline gehaald, Plien en Bianca in het theater gezien èn mijn klerenkast opgeruimd! Erg veel allemaal. Ik heb zowaar de afgelopen week een nachtje wakker gelegen omdat mijn brein alles maar niet gerangschikt kreeg (dementerende kat Har deed uiteraard ook een duit in het zakje met zijn nachtelijk gebrul- ik hoop toch echt op een licht auditief handicapje van de buren, anders kan ik serieus binnenkort wel eens een slecht nieuws gesprek met hen voor mijn kiezen krijgen...). Het nachtje wakker liggen heeft geleid tot een 'things to do lijstje' en een werkdag die dramatischer had kunnen aflopen dan die gelukkig afgelopen is, waarover later meer...

Koninginnedag begon met een 6 uur durende rit via Breda naar Frankrijk. Ik hou van lange ritten; lekker mijmeren over wat komen gaat en wat geweest is, ondertussen broodjes gebakken ei eten en met de reisgenoten de laatste wetenswaardigheden uitwisselen, afgewisseld met sms-en met het thuisfront en af en toe een geknapt uiltje, kom ik volledig ge-update op de plaats van bestemming aan. Zo ook deze keer. De laatste 'up-date' was van een vriendin die meldde dat er een gek met een mini-auto geprobeerd had de bus met de koninklijke familie 'aan te vallen'. Het moet niet gekker worden!

Eenmaal in Frankrijk raakt het wereldnieuws meer op de achtergrond en blijft het leven van alledag over. De vogels die fluiten, de bloemen die zo lekker ruiken, de velden die zo prachtig zijn dat je dat telkens blijft zeggen en de oorverdovende stilte die ik hier alleen wel eens 'hoor' als ik door de duinen rijd.

Op één van de wandelingen die we maakten, dachten wij slim te zijn en een stukje af te snijden. Midden door het veld liep een pad dat er redelijk begaanbaar uit zag, dus vol goede moed namen we dat pad. Na enige tijd kreeg ik steeds meer moeite om mijzelf een weg door het pad te banen, maar ik hield mijn mond omdat ik geen spelbreker wilde zijn. Toen er een gedeelte met modder aan kwam, liet ik mij, volgzaam als ik was, door de modder verder duwen. Helaas bleek daarna het pad steeds onbegaanbaarder te worden, dus moesten we weer terug...door de modder. En dat werd een heuse Cameltrophy. Met vereende krachten werd ik geduwd en getrokken en gaf ik gas, maar mijn stoel ging geen kant op. Het leek wel een survival-tocht, waarbij mijn vrienden als ware scoutinghelden in de weer gingen met takken om de modderpoel mee op te vullen. Dit bleek weinig soelaas te bieden, dus werd alles weer verwijderd. Uiteindelijk is het gelukt door pure PK's in de strijd te gooien en door elkaar aan te moedigen. Hoe fijn om te merken voor een coach on holiday in de modder, dat coaching zelfs dan effektief kan zijn!!

En de moralen van dit verhaal, bedacht terwijl wij onder de moddervlekken uiteindelijk maar de lange route naar huis liepen:

• De kortste weg nemen hoeft niet altijd te betekenen dat je doel eerder bereikt is.


• Varen op je eigen intuitie kan een hoop narigheid schelen!

Wordt vervolgd...