Het was me het weekje wel! Deel 1

We zijn weer thuis. Wat kan er in een week veel gebeuren zeg! Vakantie in Frankrijk, Camel-trophy overleefd, gewerkt + deadline gehaald, Plien en Bianca in het theater gezien èn mijn klerenkast opgeruimd! Erg veel allemaal. Ik heb zowaar de afgelopen week een nachtje wakker gelegen omdat mijn brein alles maar niet gerangschikt kreeg (dementerende kat Har deed uiteraard ook een duit in het zakje met zijn nachtelijk gebrul- ik hoop toch echt op een licht auditief handicapje van de buren, anders kan ik serieus binnenkort wel eens een slecht nieuws gesprek met hen voor mijn kiezen krijgen...). Het nachtje wakker liggen heeft geleid tot een 'things to do lijstje' en een werkdag die dramatischer had kunnen aflopen dan die gelukkig afgelopen is, waarover later meer...

Koninginnedag begon met een 6 uur durende rit via Breda naar Frankrijk. Ik hou van lange ritten; lekker mijmeren over wat komen gaat en wat geweest is, ondertussen broodjes gebakken ei eten en met de reisgenoten de laatste wetenswaardigheden uitwisselen, afgewisseld met sms-en met het thuisfront en af en toe een geknapt uiltje, kom ik volledig ge-update op de plaats van bestemming aan. Zo ook deze keer. De laatste 'up-date' was van een vriendin die meldde dat er een gek met een mini-auto geprobeerd had de bus met de koninklijke familie 'aan te vallen'. Het moet niet gekker worden!

Eenmaal in Frankrijk raakt het wereldnieuws meer op de achtergrond en blijft het leven van alledag over. De vogels die fluiten, de bloemen die zo lekker ruiken, de velden die zo prachtig zijn dat je dat telkens blijft zeggen en de oorverdovende stilte die ik hier alleen wel eens 'hoor' als ik door de duinen rijd.

Op één van de wandelingen die we maakten, dachten wij slim te zijn en een stukje af te snijden. Midden door het veld liep een pad dat er redelijk begaanbaar uit zag, dus vol goede moed namen we dat pad. Na enige tijd kreeg ik steeds meer moeite om mijzelf een weg door het pad te banen, maar ik hield mijn mond omdat ik geen spelbreker wilde zijn. Toen er een gedeelte met modder aan kwam, liet ik mij, volgzaam als ik was, door de modder verder duwen. Helaas bleek daarna het pad steeds onbegaanbaarder te worden, dus moesten we weer terug...door de modder. En dat werd een heuse Cameltrophy. Met vereende krachten werd ik geduwd en getrokken en gaf ik gas, maar mijn stoel ging geen kant op. Het leek wel een survival-tocht, waarbij mijn vrienden als ware scoutinghelden in de weer gingen met takken om de modderpoel mee op te vullen. Dit bleek weinig soelaas te bieden, dus werd alles weer verwijderd. Uiteindelijk is het gelukt door pure PK's in de strijd te gooien en door elkaar aan te moedigen. Hoe fijn om te merken voor een coach on holiday in de modder, dat coaching zelfs dan effektief kan zijn!!

En de moralen van dit verhaal, bedacht terwijl wij onder de moddervlekken uiteindelijk maar de lange route naar huis liepen:

• De kortste weg nemen hoeft niet altijd te betekenen dat je doel eerder bereikt is.


• Varen op je eigen intuitie kan een hoop narigheid schelen!

Wordt vervolgd...